Het is, geloof ik, nogal cliché in de kunstwereld om het over Alexander Calder te hebben, als je het over mobiles hebt, maar het was toch echt zijn werk dat mijn fascinatie voor mobiles wakker schudde. Om even op te scheppen: het was in het MoMa in New York, meer dan tien jaar geleden, toen ik nog een jonge architect was. Natuurlijk werd ik geraakt door de balans in het werk en de ogenschijnlijke eenvoud. Maar het waren vooral de schaduwen op de muur en de vloer die me intrigeerden. De spotlamp, gericht op de mobile, creëerde een nieuw kunstwerk. Ik ben het nooit vergeten. (De grote hoeveelheid foto’s die ik maakte, maken het ook moeilijk te vergeten)
Ik werd verlamd door faalangst
Met glas kun je natuurlijk prachtige installaties en mobiles maken, die spelen met kleur en licht. Maar ik durfde de stap nooit te wagen. I werd verlamd door faalangst. Ik ben veel te rommelig en chaotisch om zoiets perfects te maken als een mobile van Calder. Hoe kon ik een constructie maken, die makkelijke te vervoeren en op te hangen was? Wie zou überhaupt interesse hebben? Toch maakte ik de afgelopen jaren mobile onderdelen in mijn portretten. Toen ik aan de laatste drie toegekomen was, besloot ik dat ik het risico moet nemen. Ik moest er maar voor gaan.
Er zijn veel manieren om een verhaal te vertellen
Ik heb een “mentale obsessie” met vrouwengeschiedenis en een “visuele obsessie” met het spel tussen glas en licht. Ik zou deze fascinaties graag willen combineren. Misschien is het een slecht en nodeloos ingewikkeld idee. Misschien is glas niet het juiste medium om deze verhalen mee te vertellen. Maar als architect heb ik geleerd dat vorm echt niet altijd functie volgt. Er zijn veel manieren om een verhaal te vertellen en iedere manier biedt een nieuw perspectief.
In een ideale wereld zou ik eerst verschillende lichtbronnen en glassoorten testen. Dat kost veel tijd en geld. Helaas heb ik van beide een tekort. Met glas dat ik had liggen en een paar goedkope lampen heb ik een paar experimenten uitgevoerd. Uiteindelijk besloot ik dat het maakproces ook een leerproces moest worden. Ieder kunstwerk is een les voor het volgende. Ik ben nooit helemaal tevreden met mijn werk. Als ik keek naar Calder, raakte ik te geïntimideerd door zijn perfectie. De prachtige werken van Michelle Segre, Louise Bourgeois en Sarah Sze zijn meer persoonlijk en rommelig. Voor mijn chaotische, drukke brein zijn zij een betere inspiratie. Ik hoop van ze te leren.
Lees verder na de foto
Glazen portretten, linnen lappen en gevonden objecten
Uiteindelijk zijn mijn drie laatste portretten installaties geworden. Verschillende elementen hangen in een stalen frame: glazen portretten, linnen lappen en gevonden objecten. De glazen portretten hebben allemaal veel kleur, zodat er meer effect in de projectie zit. Sommige zijn gebogen om de vorm te benadrukken en de projectie te vervormen. Het linnen heb ik gebruikt als de historische achtergrond. Ik heb er linnen-prints van de handgeschreven aktes op genaaid. Ik heb enkele objecten verzameld, die in de tijd van mijn voormoeders gebruikt werden. Deze maken de context en de compositie af.
Lees verder na de foto
Ik wilde een mogelijkheid voor speels licht
De laatste uitdaging is het licht. Ik zou het fantastisch vinden om mijn werk tentoon te zien in een atrium of serre in het volle zonlicht. Ik ben benieuwd hoe de zonnestralen over het glas kruipen en een steeds veranderende projectie creëren. Soms helder en scherp, soms warm en zacht. Ik heb echter weinig invloed op de ruimtes waar ik exposeer. Ik wilde een mogelijkheid voor speels licht. Daarom heb ik enkele zaklampen getest. Ik vond er één die de juiste hoeveelheid licht, in een goede bundel uitstraalt. Aan ieder werk zal ik een zaklamp hangen. Bezoekers kunnen de lampen over het werk laten schijnen. Op die manier kunnen zij hun eigen perspectief op mijn werk creëren.
Het is moeilijk om de installaties in een kleine ruimte te fotograferen, maar ik heb het geprobeerd. Twee van de drie staan nu in mijn online portfolio. Maar wil je ze goed zien, dan zie ik je graag bij de exposities.