Deze lente heb ik het geluk om wederom te exposeren in de Hallen in Amsterdam. Het thema dit keer is Identiteit: hoe gaan we om met het leven op 1,5 meter?
Ik vond dat het tijd was voor verandering
Door de coronacrisis ben ik inderdaad meer in mezelf gekeerd. Ik was plots vrij van sociale verplichtingen. Ik was veel thuis en samen met mijn gezin. I had minder werk in opdracht, dus ik had tijd om naar mijn vrije werk te kijken. Ik vond dat het tijd was voor verandering. De afgelopen jaren ben ik heel erg geïnspireerd geweest door verhalen van anderen. Nu besloot ik naar mezelf te kijken.
Niemand zit op mijn verhaal te wachten
Ik wilde eigenlijk nooit werk over mezelf maken. Ik heb er genoeg redenen voor, maar vooral omdat ik niet zo interessant ben. Niemand zit op mijn verhaal te wachten. Altijd wanneer ik een blog als deze schrijf, wenste ik dat ik een spannend leven had: dat ik zo’n extravagante kunstenaar ben, die zich overgeeft aan impulsiviteit en avontuur. De realiteit is, dat ik een vrouw van middelbare leeftijd ben met twee dochters. Ik hebben weinig tijd en geld over voor lol, reizen en impulsiviteit. Ik leef het leven van een kunstenaar, tussen negen en vijf (of wanneer ik de kinderen op moet halen). Ik heb geen hekel aan mijn leven, maar zoals je ziet: er zit weinig spannends in.
Een reis door het brein
Dus tijdens de lockdown, begon ik een reis door het brein. Niet alleen mijn brein, die vind ik al lastig genoeg, maar door de hersens van mijn familie. Want natuurlijk moet je je ouders de schuld geven! Ik ging op zoek naar oude foto’s van mijn oma’s en tante. Zij zijn de afgelopen decennia overleden. I vroeg me af hoe ik op ze leek. Hoe zij omgingen met het donker in hun hoofd. Mijn vaders familie was een chaotisch groepje kleurrijke individuen. Mijn moeders familie erg liefdevol, rationeel en verstandig. Botst dit in mijn hoofd?
Een connectie tussen gevoel en persoon
Terwijl ik naar de foto’s keek, maakte ik abstracte patronen in aquarel en inkt. Ik deed dit heel erg op gevoel. Daarna tekende ik de portretten op de aquarellen en maakte ik een connectie tussen gevoel en persoon. Ik voegde vragen en zinnen toe, die ik nooit kon vragen aan mijn oma’s of tante.
Mijn verhaal hoeft niet het jouwe te zijn
Nu zijn deze aquarellen een deel van mijn verhaal, mijn zoektocht naar wie ik ben. Maar misschien herken je wel iets? Misschien maak je een hele eigen connectie met de woorden, kleuren en uitdrukkingen. Ik hoop dat je op je eigen manier een verbinding vindt met mijn werk. Mijn verhaal hoeft niet het jouwe te zijn…
See you at art: tot 20 Juli 2020
Het filmpje is een fragment van een grotere film over de expositie, die is gemaakt door Lau Rivest in opdracht van seeyouatart